بلوتوث یکی از ناامن‌ترین پروتکل‌های ارتباطی دنیاست. البته این مساله مزیت این پروتکل به‌شمار می‌آید، مگر آن‌که کاربر ناآگاه به آن اعتماد کند! ‌ ‌

در سال 1994 شرکت اریکسون به‌همراه چهار شرکت آی‌بی‌ام، اینتل، نوکیا و توشیبا کنسرسیومی به‌نام ‌SIG‌ را تشکیل دادند تا روشی را استاندارد کنند که از آن طریق بتوان گوشی‌های موبایل را بدون استفاده از کابل به دستگاه‌های دیگر وصل کرد.

از همان آغاز قرار بود که این اتصال بسیار ساده باشد و انرژی اندکی را مصرف کند، بنابراین کمترین امنیت را برای آن در نظر گرفتند؛ یعنی این پروتکل رمزنگاری و احراز هویت امنی را در خود ندارد.

با توجه به آن‌که بیشتر محدوده‌های فرکانسی (رادیویی، مکروویو، فروسرخ و فرابنفش) که ساخت دستگاه فرستنده™گیرنده آن ساده و ارزان باشد، پیشتر استاندارد شده و کاربردهای خاص خود را یافته بود، باند فرکانسی 4/2 گیگاهرتز برای آن در نظر گرفته شد.

البته این باند هم با استاندارد ‌IEEE 802.11‌ تداخل دارد که با تکنیکی کوچک از مشکل آن می‌کاهند.

نخستین نگارش بلوتوث در سه کلاس برد تا 1، 10 و 100 متری و پهنای باند تا 1 مگابیت بر ثانیه برای انتقال داده‌ها در نظر گرفته شد که البته در عمل بخشی از آن هم به‌عنوان اطلاعات سربار هدر می‌رفت. بلوتوث 2 (10 نوامبر 2004) این سرعت را به 3 مگابیت بر ثانیه و بلوتوث 3 (21‌‌‌آوریل 2009) نیز سرعت انتقال را به بیش از این مقدار رسانید.

در مجموع می‌توان گفت که بلوتوث روش انتقال ساده و ارزانی برای اطلاعات است، اما ایمن نیست و یک نفوذگر نه‌چندان ماهر هم می‌تواند اطلاعات انتقالی را شنود و یا حتی بدون اجازه، برای دیگر کاربران ارسال کند.

همچنین ایمنی پایین این روش موجب امکان‌ناپذیری تعقیب و کشف نفوذگران می‌شود. پس در هنگام فعال بودن بلوتوث گوشی، مواظب اطلاعات خود باشید و وقتی که کار به‌خصوصی ندارید، آن را غیرفعال کنید.

 

منبع:روزنامه جام جم